تا فروپاشی کامل احتمالی توافق هسته‌ای، تنها یک گام (معادل چندروز دیگر) باقی مانده است. اواسط اردیبهشت‌ماه، ایران یک‌سال پس از خروج آمریکا از «برجام»، برای اعضای باقی‌مانده در این توافق، مهلتی دو ماهه تعیین کرد تا منافع اقتصادی ایران را تأمین کنند. طبق ضرب‌الاجل یادشده که توسط رئیس‌جمهور کشورمان جزئیات آن بیان شد، چنان‌چه در این مدت، طرف‌های برجام، کاری برای تأمین منافع ایران انجام ندهند، این کشور اجرای برخی تعهدهای کلیدی توافق هسته‌ای را متوقف خواهد ساخت. حدود دو هفته تا پایان ضرب‌الاجل ایران باقی‌مانده؛ اما اروپایی‌ها کار خاصی برای ایران انجام نداده‌اند! آن‌طورکه مسئولان گفته‌اند، در پایان این دو هفته ایران گام‌های جدیدی برمی‌دارد و مسئولیت هرآنچه در ادامه پیش می‌آید و احتمالاً به فروپاشی کامل برجام منجر خواهد شد، برعهده آمریکا و در وهله بعد، اروپایی‌هاست. اروپایی‌هایی که در طول این یک‌سال، تنها شعار و وعده دادند و در عمل، هیچ کار خاصی برای نجات برجام انجام ندادند و حالا با نخستین گامی که ایران درجهت عمل به ضرب‌الاجل اولیه و در واکنش به بدعهدی آمریکا و اروپا برداشته است، خط‌ونشان کشیده و تهدید می‌کنند ایران کاری نکند که وضعیت بدتر شود!
وضعیت اما از اینی که هست، بدتر نخواهد شد. در بحبوحه تنش‌ها میان ایران و آمریکا، به‌سر می‌بریم؛ صادرات نفت کشورمان که شریان حیاتی اقتصاد متکی به نفت ایران است قطع شده، برندهای تجاری در حوزه‌های مختلف از خودروسازی گرفته تا دارو، غذا و... از ایران رفته‌اند یا حاضر به تجارت با ایران نیستند، FATF هم‌چنان بلاتکلیف روی دست مجمع مانده، ارز روزگار پرنوسانی را طی می‌کند و خلاصه مشکل‌های معیشتی و اقتصادی به مردم فشار آورده و «ترامپ» آرزو می‌کند روزی برسد که ایرانی‌ها ملتی «مولد و مرفه» شوند!
این آرزوی ترامپ 24 ساعت قبل از آنکه تحریم‌های جدید اضافه شود، به شکل توئیت بیان شد!
و اروپایی‌ها که وعده داده بودند با راه‌اندازی کانال مبادله تجاری «اینستکس» برجام را حفظ و به ایران کمک کنند، به‌طورعلنی دست روی دست گذاشته‌اند و تنها نظاره‌گر افزایش تنش‌ها میان ایران و آمریکا و بالاگرفتن تهدیدها و البته افزایش تحریم‌ها شده‌اند.
به‌تازگی «موریسون» مشاور وزیر خارجه بریتانیا به ایران آمد. کمال خرازی، رئیس شورای راهبردی روابط خارجی کشورمان که با موریسون دیدار کرده بود، سخنان او را «تکراری» دانست و از اقدامات هسته‌ای جدید ایران طی هفته‌های آینده خبر داد. خرازی گفت: «ایران براساس متن برجام تصمیم گرفت برخی از تعهداتش را متوقف کند که تا به حال هم دو مورد از تعهدات را متوقف کرده و بعد از پایان مهلت ۶۰ روزه یا همان دو هفته دیگر، طبیعتاً گام‌های جدیدی را برمی‌داریم. آن‌ها باید بدانند که این امر جدی است و وقتی مسئولان ایرانی نیز تصمیم گرفتند روی تصمیم خودشان می‌ایستند.»
در آخرین روزهای اردیبهشت‌ماه، بهروزکمالوندی، سخنگوی سازمان انرژی اتمی در جریان بازدید خبرنگارها از تاسیسات مجتمع غنی‌سازی شهید احمدی روشن (نطنز) اعلام کرد: در راستای اجرای ابلاغیه شورای عالی امنیت ملی، ظرفیت غنی‌سازی اورانیوم کشور با طراحی جدید، به حدود چهار برابر افزایش پیدا کرد.
کمتر از یک ماه بعد، طی آخرین روزهای خرداد، کمالوندی در نشستی خبری در محل تاسیسات آب سنگین اراک (خنداب) در جمع خبرنگارها اعلام کرد: در راستای ضرب‌الاجل اعلام شده و توقف بخشی از تعهدهای برجامی، از زمان چهار برابر شدن ظرفیت، تولید اورانیوم 3/67 درصد افزایش یافته و از (27خردادماه) به مدت ۱۰ روز، از سقف ۳۰۰ کیلو اورانیوم عبور خواهیم کرد. طبق «برجام»، ایران نمی‌تواند بیش از ۳۰۰کیلوگرم اورانیوم غنی‌شده نگه‌داری کند. بنابراین، اگر امور به همین منوال پیش رود، توافق هسته‌ای نهایتاً به‌طورکامل دچار فروپاشی خواهد شد. حالا خیز ایران برای خروج از برجام، اروپا را نگران کرده است. رفت‌وآمد دیپلمات‌ها ادامه دارد، اما به نظر می‌رسد ایران از اروپا قطع امید کرده است؛ اروپایی که ثابت کرده قدرت تنش‌زدایی ندارد و تنها تلاش می‌کند آخرین گام‌های خود را برای نجات یک توافق یا بهتر بگوییم یک «اجرای یک‌طرفه» بردارد. توافقی که نشانه‌ها، نشان از آن دارد که در این شرایط، محکوم به «مرگ» است. البته ایرانِ قطع امیدکرده از اروپا، شاید به تغییر سیاست‌های آمریکا و تعدیلِ تحریم‌ها چشم دارد؛ اما نه با «جنگ» و نه با «زنگ».
 

خیلی هم سخت نیست که به پاسخ یک پرسش قدیمی و پرتکرار برسیم؛ این‌که چرا آمریکایی‌ها با وجود چهل سال تحریم و تهدید، به ایران حمله نمی‌کنند؟! درباره این پرسش، پاسخ‌های مختلف و زیادی مطرح و تحلیل‌های گوناگون و مفصلی هم ارائه شده است.
 این روزها که تنش‌ها به شدت افزایش یافته و احتمال وقوع جنگ نظامی بیش از همیشه و نزدیک‌تر از همیشه به نظر می‌رسد، تهدیدهای دو طرف هم رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است. مثلاً ایران تهدید کرده که اگر آمریکا بخواهد جلوی صادرات نفت ایران را بگیرد، تنگه هرمز را خواهد بست. البته این تهدید در قالب این عبارات که «اجازه نمی‌دهیم هیچ کشور دیگری هم نفت خود را صادر کند»، بیان شده است. ترس از بستن شاهراه حیاتی انتقال نفت در منطقه توسط ایران، هول و هراس به جان کشورها انداخته است. از ژاپن و چین در آسیای شرقی گرفته تا همین کشورهای کوچک کنار خلیج‌فارس که این روزها ساکت شده‌اند و تلاش می‌کنند چیزی نگویند که اوضاع بدتر شود! اگر فقط همین تهدید را در نظر بگیریم؛ این‌که ایران دست به بستن تنگه هرمز بزند، آن وقت بر مبنای برآورد «گلدمن ساکس» به یک نتیجه قطعی، ساده و کوتاه می‌رسید: «اقتصاد جهان دچار فروپاشی خواهد شد.» یک هفته پس از آن‌که تنگه‌هرمز بسته شود، قیمت احتمالی و ممکن برای نفت می‌تواند به 1000 دلار در هر بشکه برسد. این رقم، با در نظر گرفتن 100میلیون بشکه نفت تولیدی در روز در کل دنیا، ما را به عدد 45 درصد از 80 تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی جهانی هدایت می‌کند و این یعنی، فروپاشی اقتصاد جهانی. تا 30 درصد از عرضه نفت در جهان از مسیر خلیج فارس و تنگه هرمز عبور می‌کند. معامله‌گران مکار در خلیج فارس، تقریباً برای همه شناخته شده‌اند؛ اگر تهران واقعاً مسئول حادثه تانکرها در خلیج عمان بود، قیمت نفت تا به حال به حداکثر میزان خود رسیده بود. اما ایران مسئول این حادثه نبود.
آن دسته از مشاوران ترامپ که به گفته خودش او را از جنگ با ایران برحذر می‌دارند و به او تاکید کرده‌اند که این جنگ می‌تواند «مادر جنگ»ها باشد و ایالات متحده را در باتلاقی خودفروساخته فرو ببرد، یحمتل خوب می‌دانند پاسخ غیرمستقیم و نامتقارن ایران به هرگونه ماجراجویی ایالات متحده، بسیار دردناک خواهد بود. آن وقت به تعبیر و تحلیل رسانه‌های آمریکایی و عربی؛ از انفجار واقعی تانکرهای نفت‌کش گرفته تا در شعله‌های آتش سوختن تاسیسات نفتی عربستان و امارات متحده عربی قابل تصور است. البته سخنان سیدحسن نصراله، دبیر کل حزب‌اله را هم به یاد بیاورید: «جنگ با ایران در مرزهای این کشور باقی نخواهد ماند، بلکه این جنگ بدان معنی است که کل منطقه خاورمیانه به آتش کشیده خواهد کشید. تمام نیروها و منافع آمریکایی در منطقه از بین می‌روند و به همراه آن‌ها توطئه‌گران و اول از همه اسرائیل و خانواده حاکم عربستان سعودی، نابود خواهند شد.»

 اواخر خردادماه و هفته نخست تیرماه، نام‌هایی چون شریعتی، چمران و بهشتی را دوباره می‌شنویم و برای ما متولدان دهه 60 تنها یک نام هستند که از آن‌ها زیاد شنیده‌ایم. بیشتر برای ما به افسانه می‌مانند تا سیاست‌مدارهای دنیای امروز. آن‌ها برای ما رستم‌هایی هستند که در کتاب‌ها درباره آنان خوانده‌ایم یا در برنامه‌های گوناگون درموردشان شنیده‌ایم. چیزهایی که پیرامون آن‌ها نوشته‌اند، اصلاً شبیه به اغلب آدم‌های امروز سیاست ایران نیست؛ گویا متعلق به دنیای دیگری بودند.
می‌گویند عده‌ای از انقلابیون به سراغ شهید بهشتی رفتند و گفتند: «حالا که شعار مرگ بر شاه، همه‌گیر شده است، شعار جدید بدهیم؛ «شاه زنازاده است، خمینی آزاده است.» بهشتی که آشفته شده بود گفت: رضاخان ازدواج کرده، این شعار حرام است. از پلکان حرام که نمی‌شود به بام سعادت حلال رسید.
گفتند: الان بهترین موقعیت برای کمک به پیروزی انقلاب هم است! نیت بدیکه نداریم. آمار شهدای ۱۵ خرداد را بالا می‌گوییم خیلی بالا، این ننگ به رژیم هم می‌چسبد! بهشتی بدون تعلل گفت: با دروغ می‌خواهید از اسلام دفاع کنید؟ اسلام با صداقت رشد می‌کند نه دروغ!»
آقایان! شما عوض شده‌اید یا آن‌ها افسانه بودند؟ برای امثال ما که رفتار برخی از سیاسیون فعلی را دیده‌ایم که برای رسیدن به کرسی قدرت، هر برچسبی به رقیب خود می‌زنند، این خاطره‌ها باور کردنی نیست.
 می‌توان پرسید: چرا کارهایی می‌کنید که شبیه به آرمان‌هایی که در ابتدای انقلاب مطرح بود، نیست؟ این سال‌ها چه گذشته است که از دلخوری به خاطر ساختن یک شعار حرام برای شاه، رسیده‌ایم به بولتن‌سازی برای رقبای سیاسی انقلابی خودمان؟
چه شده است که در ایام انتخابات، تلاش می‌کنیم هرچه از خلوت و جلوت رقبا داریم، به دایره بریزیم تا همه مردم از آن آگاه شوند و مسیر رسیدن ما به قدرت فراهم شود!
برخی سیاست‌مدارها، انگار بیشتر بزرگ شده مکتب «ماکیاولی» هستند تا مکتب بهشتی وشریعتی.
دوستی تعریف می‌کرد در جهاد سازندگی مشغول به کار بوده است و وقتی حقوق‌ها را تقسیم می‌کردند، بسیاری، بخشی از حقوق خود را برمی‌گرداندند و معتقد بودند که قسمتی از آن حقوق، برای زندگی آن‌ها کفایت می‌کند و احتیاجی به بقیه آن ندارند و بهتر است آن پول به بیت‌المال برگردد.
الان رفتارها چگونه است؟ چرا برخی به حقوق دریافتی خود اکتفا نمی‌کند و به‌سمت اختلاس و خوردن پول مردم می‌روند؟ چرا کسانی که در کلام، درد اسلام دارند الان در دادگاه‌ها در حال محاکمه به جرم خوردن پول مردم هستند؟ لطفاً مسئولان ایران به ما که دهه 60 را ندیده‌ایم، بگویند آیا خودشان نسبت به سال‌های ابتدایی انقلاب عوض شده‌اند؛ یا این‌که مسئولان آن زمان افسانه بودند! یا شاید خیلی از ما آب ندیده بودیم وگرنه شناگران ماهری هستیم! اما شنا در کدام آب؟
 

 «زاغری» تبعه ایران است والسلام
سیدعباس موسوی، سخنگوی دستگاه دیپلماسی، در نشست هفتگی با خبرنگارها گفت: خانم زاغری، یک فرد دوتابعیتی است و ایران به‌صراحت اعلام کرده و قوانین ما هم نشان می‌دهد که ایران، دوتابعیتی را نمی‌پذیرد. «زاغری» را تبعه ایران می‌دانیم و جرم او امنیتی است که درحال‌گذراندن دوران محکومیت خود است. چنین کارهایی که به شانتاژ و جلب‌توجه شبیه است، به حل این پرونده کمک نخواهد کرد.

 پرونده «طوسی» به جریان می افتد؟
محمود صادقی، نماینده مردم تهران در مجلس گفت: شنیده‌ام به‌تازگی درخصوص بازگشایی مجدد پرونده سعیدطوسی، موافقت شده و رئیس قوه قضائیه موافقت کرده‌ است تا پرونده مجدداً رسیدگی شود. صادقی گفت: باخبر شده‌ام که دادستان اعلام کرده در این پرونده اعمال نفوذ صورت گرفته است. ایشان چون فردی سرشناس بوده است، نفوذ داشته و رأی تجدیدنظر خلاف شرع و قانون تشخیص داده شده و قرار است دیگربار بررسی شود.

عجب گاو شیرده خوبی!
چیزی که ما آن را به «دوشیده شدن» معنا می‌کنیم، از نظر ترامپ «اشتغال‌زایی» نام دارد! دونالد ترامپ گفته است: به بن‌سلمان زنگ زدم و گفتم: عملیات نظامی هزینه دارد، پول بدهید. آن‌ها خریدهای کلانی می‌کنند؛150 میلیارد دلار تجهیزات که ما آن‌ها را استفاده می‌کنیم. برخلاف بقیه کشورها که پول ندارند و ما باید برای همه‌چیز به آن‌ها کمک‌هزینه بدهیم، عربستان‌سعودی خریدار کلان محصولات آمریکایی است.

یک عمر تروریسم سایبری
پس از ادعاهای آمریکایی‌ها مبنی بر دستور «ترامپ» برای حمله سایبری به ایران، آذری‌جهرمی، وزیر ارتباطات در صفحه شخصی خود نوشت: رسانه‌ها از صحت حمله سایبری ادعایی به ایران پرسیدند.
 باید بگویم مدت‌هاست با تروریسم سایبری -مثل استاکس‌نت- و یک‌جانبه‌گرایی-مثل تحریم‌ها- مواجه هستیم. نه یک حمله، بلکه در سال گذشته ۳۳ میلیون حمله را با سپر دژفا خنثی کردیم. حمله موفقی از آن‌ها صورت نگرفته، هرچند تلاش‌های زیادی می‌کنند.

بترس از آن‌که سر به توی دارد!
برادر «میترا استاد» ادعای جالب‌توجه و تازه‌ای مطرح کرده است. مسعود استاد، مدعی شده که محمدعلی نجفی، هم‌زمان با چند خانم دیگر در ارتباط بوده و خواهر او هم از این موضوع مطلع شده بود. اصل و دلیل اختلاف آن‌ها هم همین بود!
 برادر میترا استاد گفته است: «من که بعدها فهمیدم، اما میترا خیلی زودتر متوجه شده بود. چندباری هم با آقای نجفی صحبت کرده بود، اما فایده‌ای نداشت. تا این‌که میترا موضوع را با من در میان گذاشت و من هم با آقای نجفی صحبت کردم، اما او انکار می‌کرد. می‌گفت ارتباط خاصی نیست و هر چه بوده مربوط به گذشته است؛ اما واقعیت چیز دیگری بود.»

 حالا وقت مذاکره نیست
عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب که از طرفداران مذاکره بوده است، این بار نظر دیگری درباره مذاکره با آمریکا دارد.عبدی گفته است: «همواره از مذاکره بدون قید و شرط حمایت می‌کنم و طرفدار آن هستم؛ اما درباره موضوع خاص ایالات متحده در شرایط کنونی و آنچه مطرح می‌کند، نظر مخالفی با مذاکره دارم؛ زیرا ما موضوعی برای مذاکره نداریم. آن‌ها می‌گویند: «می‌خواهیم شما به بمب اتم دست پیدا نکنید»، درحالی که اساساً چنین مبحثی وجود ندارد.»

ادامه از صفحه یک ...
حتی کشورهای به‌مراتب ضعیف‌تر (از ایران) هم مایل نیستند در برابر باج‌خواهی تسلیم شوند؛ زیرا چنین کاری به‌معنای درخواست‌های جدید است. تحریم‌ها، سخت و دردناک هستند؛ اما اغلب دولت‌ها را قوی‌تر می‌کنند. بیش از یک دهه تحریم‌های سخت علیه ایران، این کشور را پیش از این مجبور به دست‌کشیدن از ظرفیت غنی‌سازی‌اش نکرد و بعید است اکنون نیز چنین کاری کند. یک مشکل دیگر هم در این سناریو وجود دارد. چرا ایران باید با رئیس‌جمهوری توافق کند که «برجام» را پاره کرد و بارها تعهدهای آمریکا به شرکای تجاری را زیر پا گذاشت و درباره دروغ‌گویی به متحدان نزدیک خود، فخر فروخت؟ اگر این سناریو چیزی است که دولت روی آن برنامه‌ریزی کرده، بسیار ناامید کننده است.
3-سناریوی سوم؛ تغییر نظام
«ترامپ»  به جای یک توافق جدید و «بهتر»، ممکن است مایل به براندازی نظام ایران باشد و خود را متقاعد کرده که اعمال فشار بیشتر بر مردم ایران موجب برانگیختن آن‌ها و برانداختن حکومت خواهد شد. مشاوران وی بارها این مسئله را عنوان کرده‌اند و ارتباط نزدیک «بولتون» با مجاهدین خلق (منافقین) با این هدف، مطابقت دارد. البته باید گفت اغلب جمعیت ایران احساسات میهن‌پرستانه دارند و حتی ممکن است خشم بیشتری نسبت به قدرتی پیدا کنند که به‌شدت برای نابود کردن اقتصادشان تلاش می‌کند. همچنین هیچ تضمینی وجود ندارد که تغییر نظام در ایران به روی کار آمدن نیروهای طرفدار آمریکا بینجامد. صداهای حامی آمریکا در ایران با بیشترشدن سختی‌های ناشی از سیاست واشنگتن، کاهش یافته است. اگر از عراق، افغانستان، لیبی، سومالی، سودان، یمن، و سوریه درس گرفته باشیم، باید بدانیم تغییر نظام اوضاع را بدتر می‌کند.
4- سناریوی چهارم؛ ایجاد زمینه برای جنگ احتمال دیگر این است که دولت از فشار حداکثری استفاده کند تا ایران را مجبور به بازگشت به برنامه هسته‌ای‌ خود سازد. اگر این اتفاق بیفتد، سپس توجیه لازم به وجود می‌آید و اروپا، روسیه و چین از آمریکا برای حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران حمایت خواهند کرد. اگر ایران برنامه هسته‌ای‌ خود را از سر بگیرد، از معاهده «ان‌پی‌تی» خارج شود و چند اقدام تلافی‌جویانه انجام دهد، مسیر به‌سمت یک جنگ پیشگیرانه پیش خواهد رفت که افرادی چون «بولتون» مدت‌هاست خواهان آن هستند. باید گفت بمباران تأسیسات هسته‌ای ایران، دانش ساخت آن را از بین نخواهد برد و یک درس قوی و عینی به ایران و دیگران درباره تبعات غیر هسته‌ای بودن خواهد داد. همچنین این‌که فراموش نکنید اگر ایران آن‌طور که دولت «ترامپ» و آن‌هایی‌که درباره ایران هشدار می‌دهند و ادعا می‌کنند دارای یک شبکه گسترده از نیروهای نیابتی گوش به فرمان در منطقه بود، چرا باید تصور کنیم که در صورت حمله به تهران آن‌ها ساکت می‌نشینند؟ این همان چیزی است که خاورمیانه به آن نیاز دارد! یک جنگ گسترده، تلخ، پرهزینه و بی‌نتیجه دیگر.
5- سناریوی پنجم؛ توانایی مهار
هدف از فشار حداکثری بر تهران، احتمالاً این است که ایران تضعیف شود و نفوذش در منطقه کاهش یابد. در این سناریو، تمام صحبت‌ها درباره تغییر نظام و روی میز بودن گزینه‌ها تنها، جار و جنجال یا بلوف‌هایی هستند که به نظر می‌آید «پمپئو» به آن‌ها علاقه‌مند است. در این سناریو پذیرفته شده است که سیاست اعمال فشار به تغییر سیاست‌های کلان ایران و تغییر نظام، به‌حصول توافقی بهتر نمی‌انجامد و حتی موجب نمی‌شود تهران از «ان‌پی‌تی» خارج شود و راه را برای یک جنگ پیشگیرانه هموار نمی‌سازد. تمام نتیجه‌ای که این فشارها حاصل می‌کنند، این است که ایران حمایت خود از برخی شرکای منطقه‌ای‌ را کم کند و نفوذ تهران کاهش یابد. در این‌جا تنها دو مشکل وجود دارد: احتمال جنگ را بالا می‌برد و به علاوه، هیچ‌ راه‌حل بلندمدتی برای بی‌ثباتی منطقه ارائه نمی‌کند. این ادعا، بر مبنای این فرضیه استوار است که ایران و آمریکا دشمنان قطعی و بدون هیچ منافع مشترکی هستند و آمریکا را در پیوند محکم با برخی متحدان منطقه‌ای‌اش مانندعربستان ، اسرائیل و مصر، نگه‌می‌دارد. این سناریو، همچنین تضمین می‌کند که آمریکا با ایران -کشوری با جمعیت بسیار و تحصیل‌کرده که بازیگری کلیدی در منطقه است-، دشمن باقی می‌ماند و تهران را هرچه بیشتر به چین و روسیه نزدیک می‌سازد.

 رئیس آژانس اطلاعات دفاعی آمریکا در گفت‌وگویی اختصاصی با «فاکس نیوز» مدعی شد که  ایران احتمالاً در «نقطه انعطاف» قرار دارد و حملات اخیر به نفت‌کش‌ها و سرنگونی پهپاد تجسس آمریکا را بخشی از تلاش ایران برای «تغییر وضعیت موجود» خواند.
 «رابرت اشلی جی. آر» ادامه داد: ایرانی‌ها بنا به فعالیت‌ خود در این چند سال اخیر، احتمال دارد بگویند با تاثیرشان بر دولت عراق و متحد منطقه‌ای قدیمی آن‌ها یعنی «بشار اسد»، در موقعیتی دلخواه هستند.

رئیس جمهور آمریکا مدعی شد؛ بسیاری از کسانی که او را تا پیش از این جنگ‌طلب می‌دانستند، اکنون به‌خاطر لغو حمله به ایران بابت سرنگونگی پهپاد آمریکا، وی را صلح‌طلب می‌دانند. «دونالد ترامپ» بار دیگر گفت: به «جان بولتون» مشاور امنیت ملی خود، اعتماد دارد.
بولتون به‌همراه «مایک پمپئو» طرفدار حمله به ایران بودند. ترامپ که به‌گفته خود دقایقی پیش از بمباران ایران از این تصمیم صرف‌نظر کرده بود، گفت؛ به خاطر این تصمیم «موردستایش» قرار گرفته است.

حسینعلی حاجی‌دلیگانی، در جلسه علنی روز گذشته مجلس، حین بررسی طرح حمایت از توسعه صنایع پایین‌دستی نفت خام و میعانات گازی با استفاده از سرمایه‌گذاری مردمی در اخطاری بیان کرد: باید از ظرفیت صندوق توسعه ملی در راستای صدور مجوز برای توسعه پالایشگاه‌ها استفاده کرد. علی لاریجانی رئیس مجلس، در پاسخ به اخطار حاجی‌دلیگانی بیان کرد: ما برای استفاده از ظرفیت صندوق توسعه ملی برای توسعه پالایشگاه‌ها به مقام معظم رهبری نامه نوشته‌ایم و منتظر پاسخ ایشان هستیم تا در این زمینه تصمیم‌گیری‌های لازم انجام شود.